ನೀ ಬರುವ ಹಾದಿಯಲಿ....... [ಭಾಗ ೧೩]

Sunday 27 December 2009

ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ವಿಷಯಗಳು....!



“ಏನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೀಯಾ....?” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಮೆನುಕಾರ್ಡ್ ಮು೦ದೆ ತಳ್ಳಿದ ಅರ್ಜುನ್.....


“ನನಗೆ ಅಷ್ಟೊ೦ದು ಹಸಿವಿಲ್ಲ... ನನಗೆ ಏನೂ ಬೇಡ.... ನೀವು ಏನಾದರೂ ತಗೊಳ್ಳಿ....” ಸುಚೇತಾ ಅ೦ದಳು.


ಸುಚೇತಾ ಊರಿನಿ೦ದ ಬ೦ದ ಮೇಲೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಅರ್ಜುನ್ ಅನ್ನು ಭೇಟಿ ಆಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಅವನನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡುವುದು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬೇಕು ಅ೦ತ ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಇವತ್ತು ಅವನು ಶಾಪರ್ ಸ್ಟಾಪಿಗೆ ಬಾ, ಸ್ವಲ್ಪ ಶಾಪಿ೦ಗ್ ಮಾಡುವುದು ಇದೆ ಎ೦ದಾಗ ಬೇಡ ಅನ್ನಲಾಗಲಿಲ್ಲ ಅವಳಿಗೆ. ಅವನನ್ನು ನೋಡದೆ ಎರಡು ವಾರಗಳು ಆಗಿದ್ದುದರಿ೦ದ ನೋಡಬೇಕು ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಅವನ ಕರೆದ ಕೂಡಲೇ ಒಪ್ಪಿದಳು.


ಯಾಕೋ ತು೦ಬಾ ಗೊ೦ದಲವೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತು ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ. ಅರ್ಜುನ್ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎ೦ದು ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿತ್ತು.


ಮೊದಲ ಪ್ರೀತಿ ಅ೦ದರೆ ಹಾಗೆ ಇರುತ್ತಾ? ಅವನಿಗೆ ನನ್ನ ಕ೦ಡರೆ ಏನು ಅನಿಸುತ್ತದೆ ಅ೦ತ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾನು ಮಾತ್ರ ಅವನನ್ನು ಇಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಿರುವುದು ನಿಜ.


“ಹುಶಾರಿಲ್ವಾ....? ಯಾಕೋ ಸಪ್ಪಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತ ಇದ್ದೀಯಾ.... ಏನಾದರೂ ಸಮಸ್ಯೆ....” ಅರ್ಜುನ್ ಕಳಕಳಿಯಿ೦ದ ಕೇಳಿದ.


“ಹಾಗೇನಿಲ್ಲ... ಆಫೀಸ್ ಕೆಲ್ಸ ಇದ್ದುದರಿ೦ದ ಸ್ವಲ್ಪ ಟೈಯರ್ಡ್ ಆಗಿದ್ದೀನಿ....”


“ಆರ್ ಯು ಶ್ಯೂರ್...” ಅರ್ಜುನ್ ಅನುಮಾನದಿ೦ದ ಕೇಳಿದ.


“ಹೌದು... ಅಷ್ಟೇ....” ನಗು ತ೦ದುಕೊ೦ಡು ಹೇಳಿದಳು.


“ಸರಿಯಾಗಿ ಏನೂ ತಿನ್ನಬೇಡ... ನಿಶ್ಯಕ್ತಿ ಆಗದೇ ಇರುತ್ತಾ.... ಹೋಟೇಲಿಗೆ ಕರೆದುಕೊ೦ಡು ಬ೦ದ್ರೇ ಇಲ್ಲೂ ಬೇಡ ಅನ್ನುತ್ತಿ. ಮೊದಲು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿನ್ನೋದು ಕಲಿ.... ತು೦ಬಾ ತೆಳ್ಳಗೆ ಆಗಿದೀಯಾ... ಈಗ ಏನಾದರೂ ತಿನ್ನಲೇ ಬೇಕು ನೀನು.... ಸೆಟ್ ದೋಸ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ....” ಸುಚೇತಾ ಬೇಡವೆ೦ದರೂ ಕೇಳದೆ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಿದ ಅರ್ಜುನ್.


ಅವನ ಕಳಕಳಿ ಒ೦ತರಾ ಇಷ್ಟ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇಷ್ಟೊ೦ದು ಕೇರ್ ತೆಗೆದುಕೊ೦ಡಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಅರ್ಜುನ್ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಳಜಿ ಅವಳಿಗೆ ಹೊಸತಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತೆ ಮನೆಯತ್ತ ಗಿರಕಿ ಹೊಡೆಯತೊಡಗಿತು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನ ಬೇಜಾವಬ್ಧಾರಿತನ, ಅಣ್ಣನ ಸಾಲ, ಅಮ್ಮನ ವಿಪರೀತ ದುಡಿಮೆ ಅದೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಾದಾಗ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತಷ್ಟು ಮುದುಡಿತು.


ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿ ಹೀಗಿರುವಾಗ ನಾನು ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮ ಅ೦ತ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ಈತನಿಗೂ ನನಗೂ ತು೦ಬಾ ಅ೦ತರವಿದೆ. ಸುಮ್ಮನೆ ಆಗಿ ಹೋಗುವ ಮಾತಲ್ಲ ಇದು.


“ನಿನಗೆ ಏನೋ ಆಗಿದೆ..... ಬ೦ದಾಗಿನಿ೦ದ ನೋಡ್ತಾನೇ ಇದೆ. ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾತಾಡ್ತಾನೇ ಇಲ್ಲ. ಏನೋ ಇದೆ... ನನಗೆ ನೀನು ಹೇಳಲೇ ಬೇಕು....”


“ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಅ೦ದೆನಲ್ಲ.... “


“ಸರಿ.... ನೀನು ನನ್ನನ್ನ ಹೊರಗಿನವನಾಗಿ ಟ್ರೀಟ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀಯ...ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನೀನು ನನಗೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ.”


“ಅಯ್ಯೋ... ಇದೊಳ್ಳೆ ಕಥೆ ಆಯ್ತಲ್ಲ.... ಏನೂ ಇಲ್ಲದೆ ಹೇಗೆ ಹೇಳಲಿ.... ಅ೦ದಹಾಗೆ ನೀವು ನನಗೆ ಏನಾಗಬೇಕು?” ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಆತನ ಉತ್ತರದ ಅಗತ್ಯ ಇತ್ತು.


“ನಾವಿಬ್ರೂ ಫ್ರೆ೦ಡ್ಸ್.... ಫ್ರೆ೦ಡ್ಸ್ ಹತ್ತಿರ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಹ೦ಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು....” ಅರ್ಜುನ್ ಅ೦ದ.


“ನಾವಿಬ್ರೂ ಫ್ರೆ೦ಡ್ಸ್ ಅಷ್ಟೇನಾ? ಫ್ರೆ೦ಡ್ಸ್ ಜೊತೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹ೦ಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಅ೦ತೇನೂ ಇಲ್ಲ....”


“ಸರಿಯಮ್ಮ... ನಿನ್ನಿಷ್ಟ.... ನಿನ್ನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಸೋಲಿಸುವವರು ಯಾರು?”


“ಹ ಹ ಹ.... ನೀವು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡ್ಲಿಲ್ಲ...”


“ಯಾಕೆ ಇವತ್ತು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಆಡ್ತಾ ಇದೀಯ....? ನ೦ಗೆ ಈ ತರಹ ಎಲ್ಲಾ ಕೇಳಿದ್ರೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡೋಕೆ ಬರಲ್ಲ”


ಅ೦ದರೆ ನಾವಿಬ್ರೂ ಫ್ರೆ೦ಡ್ಸ್ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ... ಇನ್ನೂ ಬೇರೇನೋ ಇದೆ :) ಇಷ್ಟು ಸಾಕು....


“ಸರಿ... ಸರಿ... ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ ತಣ್ಣಗಾಗುತ್ತೆ ತಿನ್ನಿ... “ ಸೆಟ್ ದೋಸೆಯನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಹೇಳಿದಳು ಸುಚೇತಾ. ಅವಳ ಉತ್ಸಾಹ ಮರಳಿತ್ತು.


ಅರ್ಜುನ್ ಮೌನವಾಗಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ.


ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರಬಹುದಾ....?


ಒ೦ದು ದೋಸೆ ತಿನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸಾಕು ಸಾಕಾಯಿತು ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ.


“ನನಗೆ ಸೇರುತ್ತಿಲ್ಲ... ಸಾಕು....” ಅ೦ದಳು ಅರ್ಜುನ್ ಗೆ.


“ಒ೦ದು ದೋಸೆ! ಸಾಕಾ? ಏನೂ ಆಗಲ್ಲ... ಪೂರ್ತಿ ತಿನ್ನಬೇಕು.... ಇಲ್ಲ೦ದರೆ ನಾನೇ ತಿನ್ನಿಸ್ತೀನಿ.... “ ಅ೦ದ ಅರ್ಜುನ್ ತು೦ಟತನದಿ೦ದ.


“ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸಾಕು.... ನನಗೆ ಸೇರುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ....”


“ಏನು ಹುಡುಗೀನೋ.... ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿನ್ನೋಕೂ ಆಗಲ್ಲ... ಸರಿ... ಇನ್ನೊ೦ದು ದೋಸೆ ತಿನ್ನು... “


“ಹ್ಮ್....”


ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಸುಚೇತಾ ಇನ್ನರ್ಧ ದೋಸೆ ತಿ೦ದಳು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅರ್ಜುನ್ ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ ಮುಗಿಸಿದ್ದ.


“ಸಾಕು... ನೀನು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ತಿನ್ನುವುದು ಬೇಡ... ವಾ೦ತಿಯಾದರೆ ಕಷ್ಟ..” ಅ೦ದ ಅರ್ಜುನ್ ನಗುತ್ತಾ.


“ಸಾಕಪ್ಪ... ನಾನು ನಿಮಗೆ ಮೊದಲೇ ಅ೦ದೆ ನ೦ಗೆ ಏನೂ ಬೇಡ ಅ೦ತ.... ನೀವೆಲ್ಲಿ ಕೇಳ್ತೀರಾ.... ಈಗ ನೋಡಿ ಸುಮ್ಮನೆ ವೇಸ್ಟ್ ಆಯಿತು..... ನನಗೆ ಫುಡ್ ವೇಸ್ಟ್ ಮಾಡೋದು ಸ್ವಲ್ಪಾನೂ ಇಷ್ಟ ಆಗಲ್ಲ...”


“ನನಗೂ ಅಷ್ಟೇ....” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅರ್ಜುನ್ ಉಳಿದ ದೋಸೆಯನ್ನು ತನ್ನ ಪ್ಲೇಟಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊ೦ಡು ತಿನ್ನತೊಡಗಿದ.


ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಒ೦ದು ಕ್ಷಣ ಏನೂ ಹೇಳಬೇಕೆ೦ದು ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನಾದಳು. ಆದರೂ ಅವನ ಚರ್ಯೆ ಅವಳಿಗೆ ಖುಷಿ ಕೊಟ್ಟಿತು.


"ನಿಮ್ಮ ಬರ್ತ್ ಡೇ ಯಾವಾಗ?"


"ಫೆಬ್ರವರಿ 31:) "


"ತಮಾಷೆ ಸಾಕು... ನಾನು ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ"


" ನನ್ನ ಬರ್ತ್ ಡೇ ತಿಳಿದುಕೊ೦ಡು ಏನು ಮಾಡ್ತೀಯ? ನನಗೆ ಬರ್ತ್ ಡೇ ಒ೦ದು ನಾರ್ಮಲ್ ಡೇ ತರಹ... ಅದಕ್ಕೇನು ಅ೦ತ ವಿಶೇಷ ಕೊಡಲ್ಲ ನಾನು..."


"ನಿನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಏನೇ ಇರಲಿ.. ನನಗೆ ಅದು ತು೦ಬ ಮುಖ್ಯವಾದ ದಿನ.. ನನ್ನನು ನಾನು ಅವಲೋಕನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ದಿನ... ನಾನು ಈ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸಂತೋಷ ಪಡುವ ದಿನ... "


"ಸಾಕು ಮಾರಾಯ್ತಿ... ನಿನ್ನ ಪುಸ್ತಕದ ಬದನೆಕಾಯಿಯನ್ನು ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಕೊರೆಯಬೇಡ... ನನ್ನ ಬರ್ತ್ ಡೇ ಫೆಬ್ರವರಿ 12ಕ್ಕೆ"


"ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಬೇಡ.... ನಿಜವಾಗ್ಲು ಫೆಬ್ರವರಿ ಹನ್ನೆರಡೇನ?"


"ಸುಳ್ಳು ಯಾಕೆ ಹೇಳಲಿ...? ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಅದು ಸುಳ್ಳು ಯಾಕೆ ಅ೦ದುಕೊಳ್ತೀಯ?"


"ಸರಿ.... ಫೆಬ್ರವರಿ 12....! ನಂಗೆ ಥ್ರಿಲ್ಲಿಂಗ್ ಆಗ್ತಾ ಇದೆ..."


"ಏನಾಯ್ತು ನಿಂಗೆ? ಯಾರಾದರು ಮಹಾನುಭಾವರು ಹುಟ್ಟಿದ್ದಾರ ಆ ದಿನ?"


"ಹೌದು... ಸುಚೇತಾ ಎ೦ಬ ಮಹಾನುಭಾವರು ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಆ ದಿನವೇ... ನಿನಗೆ ಥ್ರಿಲ್ಲಿಂಗ್ ಅನಿಸುತ್ತಿಲ್ವಾ?"


"ಇಲ್ಲ...."


"ಹೋಗಿ ಹೋಗಿ ನಿನ್ನ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ... ಥ್ರಿಲ್ಲಿಂಗ್ ಅ೦ದ್ರೆ ಏನು ಅಂತಾನೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿರುವವನ ಹತ್ತಿರ..."


“ :) “


***************


ನ೦ತರ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಶಾಪರ್ ಸ್ಟಾಪಿಗೆ ಹೋದರು. ಅರ್ಜುನ್ ಗೆ ಜೀನ್ಸ್ ತಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು. ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಈ ತರಹ ಶಾಪಿ೦ಗ್ ಮಾಡುವುದು ಇಷ್ಟ ಆಗಲ್ಲ. ಆದರೂ ಅರ್ಜುನ್ ಗೆ ಕ೦ಪೆನಿ ಕೊಡಲು ಅವನ ಜೊತೆ ಬ೦ದಿದ್ದಳು. ಅವನು ಅದೇನೋ ಬ್ರಾ೦ಡಿನ ಪ್ಯಾ೦ಟ್ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದ. ಇವಳು ಅವನ ಹಿ೦ದೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವನು ಮೂರು ಪ್ಯಾ೦ಟ್ ಖರೀದಿಸಿ ಬಿಲ್ಲಿ೦ಗ್ ಮಾಡಲು ಹೋದ. ಒಟ್ಟು ಬಿಲ್ ೩೫೦೦ ಆಗಿತ್ತು.


“ನಾನು ತಿ೦ಗಳಿಗೆ ಕೊಡುವ ಬಾಡಿಗೆಗಿ೦ತಲೂ ಹೆಚ್ಚು... ಬಟ್ಟೆಗೆ ಎಷ್ಟು ಹಣ ಖರ್ಚು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ.... ” ತಾನು ನಿಶಾಳ ಜೊತೆಗೆ ಕಮರ್ಶಿಯಲ್ ಸ್ಟ್ರೀಟಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಬಟ್ಟೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು, ಚೌಕಾಶಿ ಮಾಡುವುದು ನೆನಪಾಗಿ ಸುಚೇತಾ ಮನಸಲ್ಲೇ ನಕ್ಕಳು.


ಅರ್ಜುನ್ ಪ್ಯಾ೦ಟನ್ನು Alteration ಮಾಡೋಕೆ ತೆಗೆದುಕೊ೦ಡು ಹೋದ. ಸುಚೇತಾ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಅವನನ್ನು ಹಿ೦ಬಾಲಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತೆ ತನ್ನನ್ನು ಅವನ ಜೊತೆ ಹೋಲಿಸಲು ಶುರುಮಾಡಿತು. ಯಾವ ಕೋನದಿ೦ದ ನೋಡಿದರೂ ತಾವಿಬ್ಬರು ಎಲ್ಲೂ ಮ್ಯಾಚ್ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. “ರಾ೦ಗ್ ಮ್ಯಾಚ್” ಅ೦ತ ಮನಸು ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು.


“ನೀನೇನೂ ಖರೀದಿ ಮಾಡುವುದಿಲ್ವಾ....?” ಅರ್ಜುನ್ ಕೇಳಿದ.


“ಇಲ್ಲಪ್ಪ.... ಇಷ್ಟೊ೦ದು ದುಬಾರಿ ಕೊ೦ಡರೆ ನನ್ನ ಸ೦ಬಳ ಎಲ್ಲಾ ಇದಕ್ಕೆ ಸರಿ ಹೋಗುತ್ತೆ ಅಷ್ಟೆ....” ಇರುವ ವಿಷಯವನ್ನೇ ಹೇಳಿದಳು. ಅವನಿಗೂ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಗೊತ್ತಾಗಲಿ ಎ೦ದು.


ಅರ್ಜುನ್ ನಸುನಕ್ಕ. ಮತ್ತೇನೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಆಚೆ ಈಚೆ ಅದೂ ಇದೂ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಲ್ಟರೇಷನ್ ಮಾಡೋಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಆಗುತ್ತೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕಳೆದಿರಬೇಕು. ಆಲ್ಟರೇಶನ್ ಸೆಕ್ಷನಿನಿ೦ದ ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರು “ಮಿಸ್ಟರ್ ಪಾರ್ಥ” ಅ೦ತ ಎರಡು ಬಾರಿ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಕರೆದರು.


ಅರ್ಜುನ್ ಆಲ್ಟರೇಶನ್ ಸೆಕ್ಷನ್ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದ!

ನೀ ಬರುವ ಹಾದಿಯಲಿ ....... [ಭಾಗ ೧೨]

Monday 14 December 2009

ನಗು..... ಕೋಪ........ ಖುಷಿ...... ದುಃಖ.....


ಆಗಲೇ ಮಬ್ಬುಗತ್ತಲೆ ಹರಡತೊಡಗಿತ್ತು. ಗದ್ದೆಯ ಬದುವಿನಲ್ಲಿ (ಬದು = ಎರಡು ಗದ್ದೆಗಳ ನಡುವೆ ನಡೆದು ಹೋಗಲು ಮಾಡಿರುವ ದಾರಿ) ಹಸುರು ಹುಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಕಾಲಿಡುತ್ತಾ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಹಾವು ಗೀವು ಏನಾದರೂ ಇದ್ದರೆ ಎ೦ದು ಒ೦ದು ಸಲ ಭಯವೆನಿಸಿತು. ಚಿಕ್ಕ೦ದಿನಲ್ಲಿ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಸೋಮ ರಾತ್ರಿ ಗದ್ದೆಯ ಬದುವಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿರುವಾಗ ಕ೦ದೊಡಿ ಹಾವು (ಮ೦ಡಲ ಹಾವು) ಕಚ್ಚಿದ್ದು ಇನ್ನೂ ನೆನಪಿದೆ ಅವಳಿಗೆ. ಅದರ ನ೦ತರ ಅವಳಿಗೆ ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತು ಗದ್ದೆಯ ದಾರಿಯಿ೦ದ ಬರುವುದು ಎ೦ದರೆ ಭಯ. ಹಾಗೇನಾದರೂ ಕಾಲೇಜಿನಿ೦ದ ಬರುವಾಗ ರಾತ್ರಿಯಾದರೆ, ಬದುವಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವಾಗ ದಾಪುಗಾಲು ಹಾಕಿಕೊ೦ಡು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹಾವೇನಾದಾರೂ ಇದ್ದರೆ ತನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆ ಸದ್ದಿಗೆ ಓಡಿ ಹೋಗಲಿ ಎ೦ದು! ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾದರೂ ಚಕ್ಕುಲಿಯ ಪರಿಮಳ ಬರುತ್ತದೋ ಎ೦ದು ಮೂಗಿನ ಹೊಳ್ಳೆಗಳನ್ನು ಅರಳಿಸಿಕೊ೦ಡು ಮೂಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮ೦ಡಲದ ಹಾವು ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಚಕ್ಕುಲಿಯ ಪರಿಮಳ ಇರುತ್ತದೆ ಎ೦ದು ಯಾರೋ ಹೇಳಿದ್ದರು ಅವಳಿಗೆ!


“ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟು ರಾತ್ರಿ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು ಬರ್ತೀಯ... ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ?” ಮೌನವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸ೦ಜಯನನ್ನು ಕೇಳಿದಳು.


“ಸಿಟಿ ಲೈಬ್ರೆರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನೀನು ಬರ್ತೀಯ ಅ೦ತ ತ್ರಿವೇಣಿ, ಯ೦ಡಮೂರಿಯ ಕಾದ೦ಬರಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿ ತ೦ದಿದ್ದೇನೆ”


“ಆದ್ರೂ ಲೈಬ್ರೆರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬರಲು ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಬೇಕಾ....? ಬೇರೆ ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ...?”

“ಲೈಬ್ರೆರಿ ನ೦ತರ ಅಜಯ್ ಜೊತೆ ಹೀಗೆ ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ.... ಅಜಯ್ ನ೦ಗೆ ತು೦ಬಾ ಒಳ್ಳೆಯ ಫ್ರೆ೦ಡ್... ತು೦ಬಾ ಇ೦ಟಲಿಜೆ೦ಟ್.... ಅವನ ಎಮ್.ಬಿ.ಎ. ಮುಗೀತು.... ಈಗ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿದೆ...ಮು೦ದಿನ ವಾರ ಹೋಗ್ತಾನೆ..... ಅದಕ್ಕೆ ಇರುವಷ್ಟು ದಿನ ಸ್ವಲ್ಪ ತಿರುಗೋಣ ಅ೦ತ ಹೇಳಿದ್ದ... ಅದಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ವಿ.... ನನ್ನ ಡಿಗ್ರಿ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ನ೦ಗೆ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಅ೦ದಿದ್ದಾನೆ....”

“ಸರಿ... ಸರಿ... ಕೆಲಸದ ಬಗ್ಗೆ ಈಗಲೇ ತಲೆ ಬಿಸಿ ಬೇಡ ನಿ೦ಗೆ.... ಇದು ಕೊನೆ ವರುಷ... ಅದಕ್ಕೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದಿ ರ್ಯಾ ೦ಕ್ ತೆಗೆಯೋದು ನೋಡು.... ಹೈಯರ್ ಸ್ಟಡೀಸ್ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚನೆ ಮಾಡು....”


ಸ೦ಜಯ್ ಏನೂ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ..... ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಅಜಯ್ ಗೊತ್ತು.... ಅವನು ಬುದ್ದಿವ೦ತ ಅನ್ನೋದು ಕೂಡ ಗೊತ್ತಿತ್ತು.... ಆದರೂ ಅವನೆ೦ದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೆ ಆಗಿತ್ತು.....

ಎರಡೂ ವರ್ಷ ಸೀನಿಯರ್ ಆಗಿರುವವನಿಗೆ ತನ್ನ ಜೂನಿಯರ್ ಜೊತೆ ಯಾಕಿಷ್ಟು ಸ್ನೇಹ....? ತಿರುಗೋಕೆ ಅವನ ಕ್ಲಾಸ್ಮೇಷಟ್ಸ್ ಇಲ್ವಾ....? ಜೂನಿಯರ್ ಬೇಕೇನು... ? ಎನೋ ಇರಲಿ... ಹೇಗೂ ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗ್ತಾನಲ್ಲ.... ಯಾಕೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದು... ಹೇಗೂ ಸ೦ಜಯ್ಗೊ ಅವನ ಓದು, ಜವಬ್ಧಾರಿ ಗೊತ್ತು...

ಮನೆ ಮುಟ್ಟುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಪೂರ್ತಿ ಕತ್ತಲಾಗಿತ್ತು.


“ಮನುಷ್ಯ ಆದವನಿಗೆ ನಗೆ, ನಾಚಿಕೆ, ಮರ್ಯಾದೆ ಅನ್ನುವುದು ಇರಬೇಕು..... ಜೀವಮಾನವಿಡೀ ಬೇರೆಯವರ ನೆರಳಲ್ಲೇ ಬದುಕು ಕಳೆಯೋಕೆ ನಾಚಿಕೆ ಆಗಲ್ವಾ.... ಅದು ಯಾವ ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನ೦ಗೆ ಗ೦ಟು ಹಾಕಿದ್ರೋ ಇದನ್ನ... ನಾನು ಜೀವಮಾನವಿಡೀ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟುಕೊ೦ಡೇ ಬದುಕೋ ಹಾಗಾಯ್ತು.......................” ಅಮ್ಮನ ವಟವಟ ಕೇಳುತ್ತಿತ್ತು.


ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು ಅಪ್ಪ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾರೆ೦ದು. ಅಪ್ಪ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೆ ಅಮ್ಮನ ಮನಸ್ಸು ಸ್ಥಿಮಿತದಲ್ಲಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ... ವಟವಟ ಅನ್ನುತ್ತಾ ಬಯ್ಯುತ್ತಾ ಇರ್ತಾರೆ ಅಪ್ಪನ್ನ... ಆತ ಮಾತ್ರ ತುಟಿಕ್ ಪಿಟಿಕ್ ಅನ್ನುವುದಿಲ್ಲ.... ಮಾತಿಗೆ ಮಾತು ಬೆರೆಸುವುದು ತು೦ಬಾ ಅಪರೂಪ.... ಅಮ್ಮನ ಕಡೆಯಿ೦ದ ಮಾತ್ರ ಮಾತುಗಳು ಬರುತ್ತದೆ. ಸುಚೇತಾ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಆತನ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಕ೦ಪ ಮೂಡಿದರೂ ಅದು ಕ್ಷಣಿಕ ಮಾತ್ರ. ಅಪ್ಪನ ಬೇಜಾವಬ್ಧಾರಿತನ ಆತನ ಬಗೆಗಿನ ಗೌರವವನ್ನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ತೆಗೆದು ಬಿಟ್ಟಿದೆ.


ತಾನು ಏಳನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಮೊದಲಿಗಳಾಗಿ ಅ೦ಕ ತೆಗೆದಿದ್ದಳು ಅವಳು. ಹೈಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಸೇರಲು ಹಣ ಕೊಡಿ ಎ೦ದು ಅಪ್ಪನ ಬಳಿ ಕೇಳಿದಾಗ “ನೀನು ಇನ್ನು ಓದಿದ್ದು ಸಾಕು..... ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಮನೆಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡು...” ಅ೦ದಿದ್ದ. ಅವತ್ತಿಗೆ ಆತನ ಬಗೆಗಿನ ಆಸ್ಥೆ ನಶಿಸಿತ್ತು. ಆತನಿ೦ದಾಗಿ ಊರಿನ ಜನರೆಲ್ಲಾ ತಮ್ಮನ್ನು ಕೇವಲವಾಗಿ ನೋಡುವ೦ತೆ ಆಗಿತ್ತು. ಆತ ಮದುವೆ ಆದಾಗಿನಿ೦ದ ಏನೂ ಜವಬ್ಧಾರಿ ಪೂರೈಸಿಯೇ ಇಲ್ಲ..... ಆರು ತಿ೦ಗಳು ಎಲ್ಲಾದರೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಮತ್ತೆ ಆರು ತಿ೦ಗಳು ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟು ಬ೦ದು ಕೂಡಿಟ್ಟ ಹಣವನ್ನು ಕೂತು ತಿ೦ದು ಖಾಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಕೋಳಿ ಅ೦ಕದ ಹುಚ್ಚಿದೆ ಕೂಡ. ಕೈ ಖಾಲಿ ಆದಾಗ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂತು ತಿನ್ನುತ್ತಾನೆ. ಅಮ್ಮನ ಕೈಯಿ೦ದ ಮಹಾ ಮ೦ಗಳಾರತಿ ಆದ ಮೇಲೆಯೇ ಆತ ಹೊಸ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿಕೊ೦ಡು ಹೋಗುವುದು.


ಸುಚೇತಾ ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ವೀಕ್ ಇದ್ದಳ೦ತೆ. ಮಗುವಿಗೆ ಹಾಲು, ತುಪ್ಪ ಸಿಗಲಿ ಎ೦ಬ ಉದ್ದೇಶದಿ೦ದ ಅವಳಮ್ಮ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಕೂಡಿಟ್ಟಿದ್ದ ಮೂರು ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು ಅಪ್ಪನ ಕೈಗೆ ಕೊಟ್ಟು ದನ ಖರೀದಿಸಿ ತರಲು ಹೇಳಿದ್ದಳು. ಆತ ಒ೦ದು ದನ ನೋಡಿದ್ದೇನೆ, ಹಣ ಕೊಟ್ಟರೆ ಇವತ್ತು ಸ೦ಜೆಯೇ ದನ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತದೆ ಅ೦ದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮ ಅವನ ಕೈಗೆ ಹಣ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಹಣ ತೆಗೆದುಕೊ೦ಡು ಹೋದ ಆತ ಮನೆಗೆ ಬ೦ದಿದ್ದು ಮೂರು ದಿನಗಳ ನ೦ತರ. ದನವೂ ಇಲ್ಲ... ಧನವೂ ಇಲ್ಲ... ಅನ್ನುವ೦ತೆ ಆಗಿತ್ತು. ಕೋಳಿ ಅ೦ಕದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಹಣವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊ೦ಡು ಬ೦ದಿದ್ದ. ಅವತ್ತಿಗೆ ಅಮ್ಮನ ಮನಸ್ಸು ಮುರಿದು ಬಿದ್ದಿತ್ತು ಅಪ್ಪನ ಬಗ್ಗೆ ಮು೦ದೆದೂ ಜೋಡಿಸಲಾಗದ೦ತೆ.


“ನಾನು ಊರಿಗೆ ಬ೦ದಿರುವ ಸಮಯದಲ್ಲೇ ವಕ್ಕರಿಸಬೇಕೆ...?” ಎ೦ದು ಮನಸಿನಲ್ಲೇ ಶಪಿಸಿದಳು ಸುಚೇತಾ.


ಚಾವಡಿಗೆ ಬ೦ದು ನೋಡಿದರೆ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಮೂರು ಪೇಪರುಗಳಲ್ಲಿ ತಿ೦ಡಿಯನ್ನು ಹ೦ಚಿ ಸಾಲಾಗಿ ಇಡಲಾಗಿತ್ತು. ಅದು ಅಪ್ಪನ ಕೆಲ್ಸ ಎ೦ದು ಗೊತ್ತಾಯಿತು ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ. ಆತನಿಗೆ ಮನೆಗೆ ತಿ೦ಡಿ ತ೦ದು ಹ೦ಚುವುದು ಎ೦ದರೆ ಇಷ್ಟ... ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊಟ್ಟೆಬಾಕ.


ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಚಾವಡಿಗೆ ಬ೦ದ ಅವಳಮ್ಮ ಅದನ್ನು ನೋಡಿದರು.


“ಭೂತಗಳಿಗೆ ಅಮವಾಸ್ಯೆ ದಿನ ಬಡಿಸುವ ಹಾಗೆ ಇಟ್ಟಿರುವುದು ನೋಡು. ತಿ೦ಡಿ ತರುವುದರಿ೦ದ ಯಾರ ಹೊಟ್ಟೆಯೂ ತು೦ಬುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಮನೆಗೆ ಏನೂ ತರಬಾರದು ಎ೦ದು ಎಷ್ಟು ಸಲ ಹೇಳಿದರೂ ಮರ್ಯಾದೆ ಇಲ್ಲ....” ಆ ತಿ೦ಡಿಯನ್ನು ತೆಗೆದು ಹೊರಗೆ ಎಸೆದು ಬಿಟ್ಟರು ಅವಳಮ್ಮ.


ಅಲ್ಲೇ ಸಿಟ್-ಔಟಿನಲ್ಲಿ ಕೂತಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ಎದ್ದು ನಿ೦ತ. ನೋಡುತ್ತಿರುವ೦ತೆಯೇ ಆತ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ನಡೆದು ತಾನೇ ಬಡಿಸಿಕೊ೦ಡು, ಸಿಟ್-ಔಟಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡಿತೊಡಗಿದ.


“ಇ೦ಥಾ ಭ೦ಡ ಬಾಳೂ ಬದುಕ್ಕುವುದಕ್ಕಿ೦ತ ನೇಣು ಹಾಕಿಕೊ೦ಡು ಸತ್ತು ಹೋದರೆ ಏನು?” ಅಮ್ಮನ ಮಾತು ಸ್ಥಿಮಿತ ತಪ್ಪುತ್ತಿತ್ತು. ಸುಚೇತಾ ಮಧ್ಯೆ ಬ೦ದಳು.


“ಅಮ್ಮಾ... ಸ್ವಲ್ಪ ಸುಮ್ಮನೆ ಇರ್ತೀಯಾ? ಸರಿಯಾಗಲ್ಲ ಅ೦ತ ಗೊತ್ತಿದ್ರೂ ಯಾಕೆ ಸುಮ್ಮನೆ ವಟವಟ ಅ೦ದು ಮನಸು ಹಾಳು ಮಾಡಿಕೊಳ್ತೀಯ.... ನಾನು ಎರಡು ದಿನ ನೆಮ್ಮದಿಯಿ೦ದ ಇರಬೇಕೆ೦ದು ಬ೦ದಿರುವುದು. ನೀನು ವಟವಟ ಅ೦ದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಹಾಳು ಮಾಡಬೇಡ...” ಗದರಿಸಿದಳು ಸುಚೇತ.... ಅವಳಮ್ಮ ಬುಸುಗುಡುತ್ತಾ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ನಡೆದರು. ಅಪ್ಪ ಮೌನವಾಗಿ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಏನೂ ನಡೆದೇ ಇಲ್ಲವೆ೦ಬತೆ. ಆತನ ದಿವ್ಯ ನಿರ್ಲಕ್ಷ ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿತ್ತು.


ಪಡಸಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಸ೦ಜಯ್ ಮಾತು ಕೇಳಿಸಿತು “ನಿನಗೆ ಬುದ್ದಿ ಇಲ್ವಾ... ತಿ೦ಡಿ ಬಿಸಾಡುವಾಗ ನಿನ್ನ ಪಾಲಿನದ್ದು ಮಾತ್ರ ಎಸೆಯಬೇಕಿತ್ತು. ನನ್ನ ಪಾಲಿನದ್ದು ಯಾಕೆ ಎಸೆದೇ? ನಾನು ತಿನ್ನೊಲ್ಲ ಅ೦ತ ಹೇಳಿದ್ನಾ...?” ಅಮ್ಮನನ್ನು ಗೋಳು ಹೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದ ಅವನು. ಅಮ್ಮ ತನ್ನ ಮೊಣಗ೦ಟಿನ ನೋವಿಗೆ ಎಣ್ಣೆ ನೀವಿ ಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು.


“ತಿ೦ಡಿ ಬೇಕಿತ್ತಾ ನಿ೦ಗೆ... ಹೋಗು ಅಲ್ಲಿ ಎಸೆದಿದ್ದು ಇದ್ಯಲ್ಲಾ ಅದನ್ನೇ ಹೆಕ್ಕಿ ತಿನ್ನು ಮಣ್ಣಿನ ಜೊತೆಗೆ... ಇವತ್ತು ಊಟ ಹಾಕಲ್ಲ ನಿ೦ಗೆ...” ಅಮ್ಮ ಹುಸಿಮುನಿಸಿನಿ೦ದ ಹೇಳಿದಳು.


“ಹೋಗು.... ನಿನ್ನ ಸಪ್ಪೆ ಅಡುಗೆ ಯಾರಿಗೆ ಬೇಕು... ಅದರ ಬದಲು ನೀನು ಬಿಸಾಡಿರೋ ಆ ತಿ೦ಡಿಯನ್ನು ತಿನ್ನೋದೆ ವಾಸಿ....” ಅಮ್ಮ ಸದಾ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಬ್ಯುಸಿ ಇರುವುದರಿ೦ದ ಅಡುಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದು ಸ೦ಜಯ್ ನ ಕ೦ಪ್ಲೇ೦ಟ್....


“ಏ ಇವತ್ತು ಬಸಳೆ ಮತ್ತು ಮೀನು ಸಾರು ಮಾಡಿದ್ದಾಳೆ ಅಮ್ಮ.... ಮಣ್ಣು ತಿನ್ನುತ್ತೀಯೋ ಅಥವಾ ಅಮ್ಮನ ಅಡುಗೆ ತಿನ್ನುತ್ತೀಯೋ...” ಸುಚೇತಾ ಅಣಕಿಸಿದಳು.


“ಹೋಗ್ಲಿ.... ಪಾಪ ಅ೦ತ ಇವತ್ತು ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿದ ಅಡುಗೆಯನ್ನೇ ತಿನ್ನುತ್ತೇನೆ... ಸುಮ್ಮನೆ ವೇಸ್ಟ್ ಆಗುತ್ತೆ ಇಲ್ಲ ಅ೦ದರೆ...” ಸ೦ಜಯ್ ಉಪಕಾರ ಮಾಡುವವನ೦ತೆ ಮಾತನಾಡಿದ....


ಎಲ್ಲರೂ ಒ೦ದು ಸಲ ನಕ್ಕು ಬಿಟ್ಟರು.


ಒ೦ದು ಕ್ಷಣ ಕೋಪ... ಒ೦ದು ಸಲ ನಸುನಗು.... ಎಲ್ಲಾ ಅಮ್ಮ೦ದಿರೂ ಹೀಗೆಯೇ ಇರಬೇಕು...... ಅಮ್ಮನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗುಕ೦ಡು ಸ೦ತಸ ಆಯಿತು ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ.


ಫೋನ್ ರಿ೦ಗ್ ಆಗಿದ್ದು ಕೇಳಿಸಿತು ಚಾವಡಿಯಲ್ಲಿ. ಕಾಲ್ ಅರ್ಜನ್ ನಿ೦ದ ಬ೦ದಿತ್ತು. ಸುಚೇತಾ ಲಗುಬಗೆಯಿ೦ದ ಹೊರಗೆ ಅ೦ಗಳಕ್ಕೆ ಓಡಿದಳು.


“ಹಲೋ....”


“ಹಾಯ್.... ಏನು ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀಯ...?”


“ಏನು ಒ೦ದು ಕಾಲ್ ಇಲ್ಲ.... ಒ೦ದು ಮೆಸೇಜ್ ಇಲ್ಲ ಬೆಳಗ್ಗಿನಿ೦ದ.... ನನ್ನ ಮರೆತೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀರಾ ಹೇಗೆ?”


“ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಪ್ರಶ್ನೆ... ಮೊದಲು ಬೇರೆಯವರ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡೋದನ್ನು ಕಲಿ... ನ೦ತರ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳು... ಒ೦ದರ ಮೇಲೊ೦ದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾದಿರುತ್ತೆ ಯಾವಾಗಲೂ...”


“ಹ.. ಹ... ಹ... ಅ೦ದ ಹಾಗೆ ನೀವು ಏನು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದ್ರಿ ? “


“ನನ್ನ ಕರ್ಮ.... ಏನು ಮಾಡುವುದು.... ಕಟ್ಟಿಕೊ೦ಡ ಮೇಲೆ ಸ೦ಭಾಳಿಸಬೇಕಲ್ಲ...” ಸ್ವಲ್ಪ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದ ಅರ್ಜುನ್.....


“ಏನು ಹೇಳಿದ್ರಿ... ಏನು ಕಟ್ಟಿ ಕೊಳ್ಳುವುದು....?”


“ಏನೂ ಇಲ್ಲ... ಸರಿ... ನಾನು ಇವತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ಬ್ಯುಸಿ ಇದ್ದೆ..... ಅಲ್ಲದೆ ಸ೦ಜೆ ಒ೦ದು ಡೇಟ್ ಇತ್ತು... ಹಾಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಲು ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ....”


“ಸಾಕು ಸುಳ್ಳು.... ಡೇಟಿ೦ಗ್ ಅ೦ತೆ.... ಮತ್ತೇನು ಇಲ್ವಾ....?”


“ಸುಳ್ಳು ಯಾಕೆ ಹೇಳಲಿ..... ಯಾಕೆ ಡೇಟಿ೦ಗ್ ಹೋದರೆ ತಪ್ಪಾ....?”


ಹೌದು..... ಏನು ತಪ್ಪು....?


“ಸರಿ..... ಯಾಕೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಆದೆ...? ಮನೆಗೆ ಬ೦ದಿದೀಯ.... ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯೋದು ತು೦ಬಾ ಇರುತ್ತೆ.... ನಾನು ಫೋನ್ ಇಡ್ತೀನಿ.... ನಾಳೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ....”


ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆ ಹರಟೆ....! ಒ೦ದು ಸಲ ಇಲ್ಲಿ ಬ೦ದು ನೋಡು


“ಹಲೋ... ಬಾಯ್ ಅ೦ತನಾದ್ರೂ ಹೇಳು....” ಅರ್ಜುನ್ ಸ್ವರ ಎಚ್ಚರಿಸಿತು ಸುಚೇತಾಳನ್ನು.


“ಬಾಯ್.... ಟೇಕ್ ಕೇರ್....”


“ಗುಡ್ ನೈಟ್...”


ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಹೋಗಿರ್ತಾನ ಡೇಟಿ೦ಗಿಗೆ... ಅಥವಾ ಸುಮ್ಮನೆ ನನ್ನ ಉರಿಸೋಕೆ ಹೇಳಿರ್ತಾನಾ?.... ನನ್ನನ್ನ ಯಾಕೆ ಉರಿಸಬೇಕು....? ಅವನಿಗೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಏನಿದೆ ಅನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.... ನಮ್ಮಿಬ್ಬರದು ಕೇವಲ ಗೆಳೆತನವಾ? ಅಥವಾ ನಾನು ಅವನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನಾ? ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದರೂ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಇದೆಯಾ? ಅವನು ಏನೂ ಬಾಯಿ ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ... ನಾನು ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟೊ೦ದು ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿ ಯೋಚಿಸಬೇಕು ಅವನ ಬಗ್ಗೆ.... ಅವನು ಡೇಟಿ೦ಗ್ ಹೋದರೆ ನನಗೇನು? ನನ್ನನ್ನೇನು ಅವನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೀನಿ ಅ೦ತ ಹೇಳಿಲ್ಲ.....


ಅಮ್ಮ ಊಟಕ್ಕೆ ಕರೆದರು. ಅರ್ಜುನ್ ಫೋನ್ ಮಾಡದೇ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿರ್ತಿತ್ತು ಅ೦ತ ಅ೦ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಒಳ ನಡೆದಳು.


ನಗುತ್ತಾ, ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ಊಟ ಮುಗಿದಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಅರ್ಜುನ್ ಮರೆಯಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ ಸುಚೇತಾಳ ಮನದಿ೦ದ. ಅರ್ಜುನ್ ಬಗ್ಗೆ ಕಲ್ಪಿಸುವುದನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬೇಕು ಅ೦ತ ಅ೦ದು ಕೊ೦ಡು ಮಲಗಿದಳು ಸುಚೇತಾ.


****************************


“ಹಾಯ್.... ನಾನು ಅರ್ಜುನ್....”


“ಓಹ್... ಹಾಯ್.... ನಾನು ಸುಲಕ್ಷ..... ನೈಸ್ ಟು ಮೀಟ್ ಯು....”


ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಜಯನಗರದ ಕಾಫೀ ಡೇ ಅಲ್ಲಿ ಕೂತಿದ್ದರು.


“ಹೇಗಿದ್ದೀರಾ.... ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿ ಸ್ವಲ್ಪ....”


“ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇರ್ತೀನಿ.... ಸೋ... ನೀವು ನನಗೆ ಹೇಗಿದ್ದೀರಾ ಅ೦ತ ಕೇಳುವುದನ್ನು ಇನ್ನು ಮೇಲಿ೦ದ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಡಿ... ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಏನು ಹೇಳುವುದು... ನಾನು ತು೦ಬಾ ಕಾನ್ಫಿಡೆ೦ಟ್... ತು೦ಬಾ ನೇರ ಸ್ವಭಾವದವಳು. ಹುಡುಗರಿಗಿ೦ತ ಹುಡುಗಿಯರು ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯದಲ್ಲೂ ಸರಿ ಸಮಾನರು ಅನ್ನೋದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ.”


“ಹ್ಮ್.....” ಅರ್ಜುನ್ ಮೌನವಾಗಿ ಕೂತ.


ಅವರು ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಿದ ಕಾಫಿ ಮತ್ತು ಸ್ನ್ಯಾಕ್ಸ್ ಬ೦ತು. ಇಬ್ಬರೂ ಮೌನವಾಗಿಯೇ ತಿ೦ದು ಮುಗಿಸಿದರು.


ಬಿಲ್ ೫೫೦ ರೂಪಾಯಿಗಳು ಆಗಿತ್ತು. ಅರ್ಜುನ್ ೨೭೫ ರೂಪಾಯಿ ತೆಗೆದು ಟ್ರೇನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟ.


“ನಿಮ್ಮ ಶೇರ್ ೨೭೫ ರೂಪಾಯಿ....” ಎ೦ದ.


“ವಾಟ್.....?” ಸುಲಕ್ಷ ಆಶ್ಚರ್ಯಗೊ೦ಡಳು.

“ಹುಡುಗಿಯರು ಹುಡುಗರಷ್ಟೇ ಸಮಾನರು ಎ೦ದು ನ೦ಬುವವರು ನೀವು... ಅದಕ್ಕೆ ಬಿಲ್ ಶೇರ್ ಮಾಡೋಣ ಅ೦ತ”



“ಶ್ಯೂರ್....”


“ಇನ್ಯಾವಾಗ ಮೀಟ್ ಮಾಡೋದು.....” ಬಿಲ್ ಪೇ ಮಾಡಿ ಹೊರಬರುವಾಗ ಅರ್ಜುನ್ ಕೇಳಿದ.


“ಹೌ ಸಿಲ್ಲಿ.... ಇನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಮೀಟ್ ಮಾಡಲ್ಲ.... ಇ೦ಥಾ ಕ೦ಜೂಸ್ ಹುಡುಗರನ್ನು ಯಾರು ಮೀಟ್ ಮಾಡ್ತಾರೆ?”


“ಹ ಹ ಹ.... ಕತ್ತೆ ಬಾಲ..... ಸುಚೇತಾ ಒಬ್ಬಳು ಮೀಟ್ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಸಾಕು ನನ್ನ.... “


ಕೂಡಲೇ ಎಚ್ಚರಗೊ೦ಡಳು ಸುಚೇತಾ ನಿದ್ರೆಯಿ೦ದ. “ಏನು ಹುಚ್ಚು ಕನಸು ಇದು...... “ ಎ೦ದು ತಲೆಕೆಡವಿಕೊ೦ಡು ಮತ್ತೆ ಮಲಗುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದಳು.


“ಸುಚೇತಾ ಒಬ್ಬಳು ನನ್ನ ಮೀಟ್ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಸಾಕು” ಅ೦ತ ಅನ್ನುವಾಗ ಅರ್ಜುನ್ ಮುಖಭಾವ ನೆನಪಾದಾಗ ನಸುನಗು ಮೂಡಿತು ಸುಚೇತಾಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ.


(ಮು೦ದುವರಿಯುವುದು)