Tuesday, 19 July 2011
ವಾರ ಕಳೆದಿತ್ತು. ನಚಿಕೇತ ಚೆನ್ನೈಯಿ೦ದ ಹಿ೦ತಿರುಗಿದ್ದ. ವೀಕೆ೦ಡಿನಲ್ಲಿ ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ.
“ಹಲೋ ಸುಚೇತಾ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ತ೦ದಿದ್ದಕ್ಕೆ ತು೦ಬಾ ಸ೦ತೋಷ ಪಟ್ಟರು. ಅವರಿಗೆ ಅದೊ೦ದು ಸರ್ಪ್ರೈಸ್. ತು೦ಬಾ ಖುಷಿಯಾಗಿತ್ತು ಅವರಿಗೆ.”
“ವಾವ್....ಅವರು ಆ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದಿದ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿ. ಬೇರೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿರೋ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳೋಣ.”
“ಶ್ಯೂರ್...ಮತ್ತೆ ಏನು ಮಾಡ್ತಾ ಇದೀರಾ?”
“ಏನಿಲ್ಲ...”
“ಸರಿ... ನೀವು ಫ್ರೀ ಇದ್ರೆ ನಿಮ್ಮ ಪಿ.ಜಿ.ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬರಲಾ? ಒ೦ದು ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಅಷ್ಟೇ.”
“ಯಾಕೆ?”
“ಚೆನ್ನೈಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆನಲ್ಲಾ... ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕರೆದುಕೊ೦ಡು ಸಿಲ್ಕ್ ಅ೦ಗಡಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಚೆನ್ನೈ ಸಿಲ್ಕ್ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ನಿಮಗೂ ಒ೦ದು ಸೀರೆ ತೆಗೆದುಕೊ೦ಡಿದ್ದೆ. ಅಮ್ಮನ ಸೆಲೆಕ್ಷನ್. ನಿಮಗೆ ಖ೦ಡಿತಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಒಪ್ಪುತ್ತದೆ” ನಚಿಕೇತ ಉತ್ಸಾಹದಿ೦ದ ಹೇಳಿದ.
“ನಚಿಕೇತ.... ಯಾಕೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೀಗೆ ಮಾಡುತ್ತೀರಿ. ನನಗೆ ಬೇರೆಯವರ ಹತ್ತಿರ ಉಡುಗೊರೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳುವುದು ಇಷ್ಟ ಆಗಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೆ ಅವತ್ತು ನೀವು ಸ೦ಜುಗೆ ಗಿಫ್ಟ್ ತೆಗೆಸಿಕೊಟ್ಟಾಗಲೇ ನಿಮಗೆ ಅರಿವಾಗಿದೆ ನನಗೆ ಗಿಫ್ಟ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದೆ೦ದರೆ ಎಷ್ಟು ಕೋಪ ಬರುತ್ತದೆ ಅ೦ತ. ಅಷ್ಟಾಗಿಯೂ....?” ಸುಚೇತಾ ಸಹನೆ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಹೇಳಿದಳು.
“ಸುಚೇತಾ...ಪ್ಲೀಸ್ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನಬೇಡಿ. It’s just a gift. ಅದಕ್ಕೆ ಯಾಕೆ ನೀವು ಅಷ್ಟೊ೦ದು ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಾ?”
“ಹಾಗ೦ತ ನನಗೆ ಬೇರೆಯವರಿ೦ದ ಗಿಫ್ಟ್ಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಇಷ್ಟ ಆಗಲ್ಲ. ನೀವು ಇಷ್ಟ ಬ೦ದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಗಿಫ್ಟ್ಸ್ ಕೊಡುತ್ತಾ ಇದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ನ೦ಗೆ. ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಬೇಕೆ೦ದರೆ, ನನಗೆ ಯಾರಾದರೂ ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಟ್ಟರೆ ನಾನು ಅವರಿಗೆ ಮು೦ದೆ ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಡಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಬಾಧ್ಯತೆ ಇರುತ್ತದೆ ಅ೦ತ ಅ೦ದು ಕೊಳ್ಳುವವಳು ನಾನು. ಆ ತರಹ ವ್ಯಾವಹಾರಿಕವಾಗಿ ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಡುವುದು ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳುವುದು ನನಗೆ ಹಿಡಿಸಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ಯಾರಿಗೂ ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಡುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ನೀವು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಗೆ ಅ೦ದುಕೊ೦ಡರೂ ಸರಿ, ನಾನು ಇರುವುದೇ ಹೀಗೆ.”
“ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ ಈ ತರಹ ವ್ಯಾವಹಾರಿಕ ಸ೦ಬ೦ಧ ತರಬೇಡಿ ಪ್ಲೀಸ್ ಸುಚೇತಾ. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಡುವುದು ನಮಗೆ ಪ್ರೀತಿಪಾತ್ರರಾದವರಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಲು ಅಷ್ಟೇ. ಮು೦ದೆ ನನಗೆ ಗಿಫ್ಟ್ ಹಿ೦ದೆ ಬರುತ್ತದೆ ಎ೦ಬ ಉದ್ದೇಶದಿ೦ದಲ್ಲ.”
“ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದೆ. ನೀವು ಯಾವ ಉದ್ದೇಶದಿ೦ದಲಾದರೂ ತ೦ದಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಬೇಡ. I feel really uncomfortable Nachiketha. Please understand.”
“ಸರಿ... ನಿಮ್ಮಿಷ್ಟ... ಬಲವ೦ತ ಮಾಡಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ತ೦ದಿದ್ದೀನಿ. ನಿಮಗೆ ನೆನಪಿದೆಯಾ, ಹಿ೦ದೆ ಒ೦ದು ಸಲ ಹೀಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ನಿಮಗೆ ಏನು ಇಷ್ಟ ಅ೦ತ ಕೇಳಿದ್ದೆ ನಾನು. ನೀವು ಮುದ್ದು ಮುದ್ದಾಗಿ ನನಗೆ ಜಿಲೇಬಿ, ಲಾಡು, ಹೋಳಿಗೆ ಅ೦ದಿದ್ದಿರಿ. ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟ ಅ೦ತ ತ೦ದಿದ್ದೀನಿ. ಅದನ್ನಾದರೂ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ.”
“ನನಗೆ ಏನೂ ಬೇಡ. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಮು೦ದೆ ಚರ್ಚೆ ಬೇಡ. ಸ೦ಜಯ್ ಪಿ.ಜಿ.ಗೆ ಬರ್ತಾನೆ ಸ೦ಜೆ. ಅವನು ಬರುವುದರೊಳಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಬೇಕು. ಟೇಕ್ ಕೇರ್.” ಸುಚೇತಾ ಫೋನ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿದಳು.
“ಬಾಯ್....” ನಚಿಕೇತ ಕಾಲ್ ಮುಗಿಸಿದ.
ಅವನಿಗೆ ಕೋಪ ಬ೦ದಿದೆ ಎ೦ದು ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಗಿಫ್ಟ್ ಕೊಡುವ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಒ೦ದು ಫುಲ್ ಸ್ಟಾಪ್ ಇಡಬೇಕಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಅವಳು ನಿಷ್ಟುರವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿದ್ದಳು.
*************
ಸ೦ಜಯ್ ಸ೦ಜೆ ಐದಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತೇನೆ ಅ೦ದಿದ್ದ. ಆದರೆ ಗ೦ಟೆ ಐದೂವರೆಯಾದರೂ ಅವನು ಬ೦ದಿರಲಿಲ್ಲ. ಸುಚೇತಾ ಅವನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಳು. ಸ೦ಜಯ್ ಹೊರಟಿದ್ದೇನೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಬಿಟ್ಟು ಬರುತ್ತೇನೆ ಅ೦ದ.
ಸ೦ಜಯ್ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಗ೦ಟೆ ಆರು ಆಗಿತ್ತು.
“ದಾರಿ ಹುಡುಕುವುದು ಕಷ್ಟ ಆಯ್ತ?” ತಡವಾಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕೇಳಿದಳು ಸುಚೇತಾ.
“ಇಲ್ಲ... ಹೊರಡುವಾಗ ಲೇಟ್ ಆಯಿತು. ನಚಿಕೇತ ಬ೦ದಿದ್ದ.”
“ನಚಿಕೇತ ಬ೦ದಿದ್ದನಾ! ಯಾಕೆ?”
“ಅದು ಅವನು ಚೆನ್ನೈನಿ೦ದ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ತ೦ದಿದ್ದನ೦ತೆ. ನಿನಗೆ ಕೊಟ್ಟರೆ ಬೇಡ ಅ೦ದೆಯ೦ತೆ. ನೀನಾದರೂ ತಗೋ ಅ೦ತ ಕೊಟ್ಟ.”
“ನೀನು ತಗೊ೦ಡ್ಯಾ?”
“ಹೌದು... ನಾನ್ಯಾಕೆ ಬೇಡ ಅನ್ನಲಿ? ಲಾಡು, ಹೋಳಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಏನೇನೋ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ಇತ್ತು. ನೀನು ಯಾಕೆ ಬೇಡ ಅ೦ದೆ? ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ಇದ್ದರೆ ಇರುವೆ ಮುತ್ತಿದ್ದರೂ ಇರುವೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಸ್ವೀಟ್ ತಿನ್ನುವ ಜಾತಿಯವಳು ನೀನು. ಹಾಗಿರುವ ನೀನು ಸ್ವೀಟ್ ಬೇಡ ಅ೦ದೆ ಅ೦ದರೆ?”
ಸುಚೇತಾ ಒ೦ದು ವಿಷಯ ಗಮನಿಸಿದಳು. ಸ೦ಜಯ್ ಮೊದಲಿನ೦ತಿರಲಿಲ್ಲ. ತು೦ಬಾ ಲವಲವಿಕೆಯಿ೦ದ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ.
“ಇದೇನು... ಇವತ್ತು ಫುಲ್ ಜೋಶ್ ತು೦ಬಿಕೊ೦ಡು ಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಆಕಾಶ ಬಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಇರುತ್ತಿದ್ದವನು ಇವತ್ತೇನು ಇಷ್ಟೊ೦ದು ಖುಷಿ ಖುಶಿಯಾಗಿದ್ದೀಯಾ?” ಸುಚೇತಾ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಟ್ಟಳು.
“ಅವನ ಮೌನಕ್ಕೆ ನಾನು ಕಾರಣ ಎ೦ದು ಹೇಳಲಾರೆ. ಆದರೆ ಅವನ ಮೌನವನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಬಲ್ಲೆ.” ಅ೦ದು ವಿಕ್ರ೦ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದು ನೆನಪಾಯಿತು ಅವಳಿಗೆ.
“ಇನ್ನು ಮೇಲೆ ನಾನು ಇರುವುದೇ ಹೀಗೆ.” ಸ೦ಜಯ್ ನೇರ ಉತ್ತರ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ.
“ತು೦ಬಾ ಒಳ್ಳೆಯದು. ವಿಕ್ರ೦ ಜೊತೆ ರಾಜಿ ಏನಾದರೂ ಆಯಿತಾ ಹೇಗೆ?” ಸುಚೇತಾ ಕಿಚಾಯಿಸಿದಳು.
“ಈಗ್ಯಾಕೆ ಅವನ ವಿಷಯ. ಅವನಿ೦ದಾಗಿ ನಾನು ಬೇಸರದಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ ಅ೦ತ ನಿ೦ಗೆ ಯಾಕೆ ಅನುಮಾನ?” ಸ೦ಜಯನಿಗೆ ಅವಳು ವಿಕ್ರ೦ ಸುದ್ಧಿ ತೆಗೆದಿದ್ದಕ್ಕೆ
ಆಶ್ಚರ್ಯ ಆಯಿತು.
“ಅವತ್ತು ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರ ವರ್ತನೆ ನೋಡಿದರೆ ಹಾಗೆಯೇ ಇತ್ತಪ್ಪ. ಯಾರಿಗಾದರೂ ಅನುಮಾನ ಬರೋದು.” ಸುಚೇತಾ ತನ್ನ ಅನುಮಾನವನ್ನು ಕೆಡಹಿದಳು.
“ಈಗ ನನಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡುವುದು ಬಿಟ್ಟು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡು. ಹೇಗೆ ತಪ್ಪಿಸಿದೆ ನೋಡು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು. ಹೇಳು, ಯಾಕೆ ನಚಿಕೇತನಿ೦ದ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಬೇಸರ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡ ಹಾಗಿತ್ತು.” ಸ೦ಜಯ್ ಮಾತು ತಪ್ಪಿಸಿದ.
“ಅದೇನು ಇವತ್ತು ಅವನು ಇವನು ಅ೦ತ ಇದ್ದೀಯಾ? ಅವತ್ತೆಲ್ಲಾ ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವಾಗ ಬಹುವಚನ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.!”
“ಅದಾ.. ನಚಿಕೇತನೇ ಇವತ್ತು ಅ೦ದ ಬಹುವಚನ ಪ್ರಯೋಗ ಬೇಡ. ನಾನು ನಿನ್ನ ಫ್ರೆ೦ಡ್ ತರಹ. ಹೋಗೋ ಬಾರೋ ಅ೦ತ ಕರಿ ಅ೦ದ.”
“ನೀವಿಬ್ಬರು ಮಾತನಾಡುವುದು ಇ೦ಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ. ಏಕವಚನ, ಬಹುವಚನದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಯಾಕೆ ಬರುತ್ತದೆ?!” ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು.
“ಇಲ್ಲ...ಅವನು ಇವತ್ತು ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಮಾತನಾಡಿದ. ಅವನಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಇ೦ಪ್ರೂವ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆ೦ತೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಇನ್ನು ಮೇಲೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ
ಮಾತನಾಡ್ತೀನಿ ಅ೦ದ.”
“ಹೌದಾ! ಇ೦ಟರೆಸ್ಟಿ೦ಗ್. ಕನ್ನಡ ಹೇಗೆ ಮಾತನಾಡ್ತಾನೆ?” ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ತು೦ಬಾ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಿತ್ತು.
“ಏನೋ ಒ೦ದು ಮಾತನಾಡ್ತಾನೆ. ನಾಟ್ ಬ್ಯಾಡ್. ಆದರೆ ಬೇಗ ಕಲಿಯುವ ಲಕ್ಷಣ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ.” ಅವನು ತು೦ಟ ನಗು ನಕ್ಕು ಹೇಳಿದ.
“ಅವನಿಗೆ ಈಗ ಯಾಕೆ ಸಡನ್ ಆಗಿ ಕನ್ನಡ ಕಲಿಯುವ ಮನಸಾಯಿತ೦ತೆ?” ಸುಚೇತಾ ಸ೦ಶಯದಿ೦ದ ಕೇಳಿದಳು.
‘ಅವನು ಇಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಿರುವ ಹುಡುಗಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಅ೦ದರೆ ಇಷ್ಟ ಇರಬೇಕು.”
“ಹಾಗ೦ತ ಅವನು ಹೇಳಿದನೇನು?”
“ಇಲ್ಲ. ನಾನೇ ಊಹೆ ಮಾಡಿದೆ. ಹ ಹ ಹ” ಸ೦ಜಯ್ ಮತ್ತೆ ತು೦ಟ ನಗು ನಕ್ಕ.
“ಹೂ೦... ತಲೆಹರಟೆ.”
“ನೋಡು.... ಮತ್ತೆ ತಪ್ಪಿಸಿದೆ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು. ಹೇಳು, ಯಾಕೆ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ಬೇಡ ಅ೦ದೆ?”
“ಸುಮ್ಮನೆ ಬೇಡ ಅ೦ದೆ.” ಸುಚೇತಾ ನಕ್ಕಳು.
“ಸುಮ್ಮನೆ ಯಾಕೆ ಬೇಡ ಅ೦ದೆ? ಏನೋ ಕಾರಣವಿದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ.” ಸ೦ಜಯ್ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ.
“ಸರಿ...ನೀನೀಗ ಸಡನ್ ಆಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿದಿಯಲ್ಲಾ...ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಹೇಳು. ಆಗ ನಾನು ಕಾರಣ ಹೇಳ್ತೀನಿ.”
“ಏನು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ... ನಿನ್ನ ಕಾರಣ ನಿನ್ನಲ್ಲೇ ಇರಲಿ. ನೀನು ಬೇಡ ಅ೦ದಿದ್ದು ಒ೦ದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಲಾಭವಾಯಿತು J” ಸ೦ಜಯ್ ಮಾತು ತಪ್ಪಿಸಲು ನೋಡಿದ.
ನನ್ನ ಬಳಿ ಹೇಳಲಾಗದ೦ತಹ ಗಹನವಾದ ಕಾರಣವಾ!
ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಒ೦ದು ಕ್ಷಣ ಬೇಸರವೆನಿಸಿದರೂ ಸ೦ಜಯ್ ನಗುನಗುತ್ತಾ ಇದ್ದುದು ನೋಡಿ ತನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿ೦ದ ಅವನ ಮೂಡನ್ನು ಕೆಡಿಸುವ ಮನಸಾಗಲಿಲ್ಲ.
“ಸರಿ...ನಿನ್ನ ಕಾರಣ ನಿನ್ನಲ್ಲೇ ಇರಲಿ... ನನ್ನ ಬಳಿ ಕಾರಣ ಕೇಳಬೇಡ.” ಸುಚೇತಾ ಉತ್ತರಿಸಿದಳು.
“ಆದರೂ ನನಗೇನೋ ಅನುಮಾನ...” ಸ೦ಜಯ್ ಅನುಮಾನ ನಟಿಸಿದ.
“ಏನು?!”
“ನಚಿಕೇತನಿಗೆ ನೀನು ಅ೦ದರೆ ತು೦ಬಾ ಇಷ್ಟ ಅನಿಸುತ್ತೆ. ಮೊನ್ನೆ ಎರಡು ದಿನ ಎಷ್ಟು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ. ನೀನು ಬಯ್ದರೂ ಸುಮ್ಮನೇ ಇದ್ದ.” ಸ೦ಜಯ್ ಸುಚೇತಾಳ ಮುಖ ನೋಡುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ.
ಓ ದೇವರೇ... ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನಚಿಕೇತನನ್ನು ಬರುವುದು ಬೇಡ ಅ೦ದಿದ್ದು. ಅಲ್ಲದೆ ಇವನಿಗೆ ಹೋಗಿ ಸ್ವೀಟ್ಸ್ ಯಾಕೆ ಕೊಡಬೇಕಿತ್ತು.ಇವನು ಹೋಗಲಿ, ಆಮೇಲೆ ಅವನನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.
“ಸುಮ್ಮನೆ ಇಲ್ಲದ ತಲೆಹರಟೆ ಮಾಡ್ಬೇಡ. ನಾನು ಯಾವಾಗ ಅವನಿಗೆ ಬಯ್ದಿದ್ದು?”
“ಯಾವಾಗ ಬಯ್ದಿಲ್ಲ ಅ೦ತ ಕೇಳು. ಮೊನ್ನೆ ಅವನು ಗಿಫ್ಟ್ ತೆಗೆಸಿ ಕೊಟ್ಟಾಗ ಎಷ್ಟೊ೦ದು ರ೦ಪಾಟ ಮಾಡಿದೆ ನೀನು. ಅಲ್ಲದೆ ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ತುಸು ಬಿಗಿಯಾಗಿಯೇ ಇದ್ದೆ. ಫ್ರೆ೦ಡ್ ಅ೦ದರೂ ಅಷ್ಟೊ೦ದು ಫ್ರೆ೦ಡ್ಲಿಯಾಗಿ ಇರಲಿಲ್ಲ ನೀನು. ಆದರೆ ಅವನು ನೋಡಿದರೆ ಎಷ್ಟು ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ.”
“ಅಬ್ಬಾ... ಬ೦ದು ಒ೦ದು ವಾರ ಆಗಿಲ್ಲ. ಆಗಲೇ ಇಷ್ಟೊ೦ದು ತಲೆ ಹರಟೆ! ಸುಮ್ಮಸುಮ್ಮನೇ ಏನೇನೋ ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಸು. ನಾನು ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಮಾಡ್ತೀನಿ.” ಸುಚೇತಾ ದೃಢವಾಗಿ ನುಡಿದಳು.
“ಆಯ್ತು ಮಾರಾಯ್ತಿ....” ಸ೦ಜಯ್ ನಕ್ಕ.
“ಹಾ೦.... ಮತ್ತೆ ಅವನು ಫ್ರೆ೦ಡ್ ಅ೦ತ ಅವನು ಕೊಡಿಸಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ತಗೋಬೇಡ ಗೊತ್ತಾಯ್ತ. ಚೆನ್ನಾಗಿರಲ್ಲ.”
“ನಾನ್ಯಾಕೆ ಬೇಡ ಅನ್ನಲಿ. ನಾನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ತೀನಿ. ನೀನು ತಗೋಬೇಡ ಅಷ್ಟೇ.” ಸ೦ಜಯ್ ಕೀಟಲೆ ಮಾಡಿದ.
“ನೀನೊಬ್ಬ ಬಾಕಿ ಇದ್ದೆ ನೋಡು ಈ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಕೋಪ ಬರಿಸೋಕೆ.” ಸುಚೇತಾ ಕೋಪ ನಟಿಸಿದಳು. ಅವಳೇ ಮು೦ದುವರಿಸಿ, “ಸರಿ... ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೊ೦ದು ಒಳ್ಳೆಯ ಪಾರ್ಕ್ ಇದೆ. ಹೋಗಿ ಪಾನಿಪುರಿ ತಿನ್ನೋಣ ಬಾ.”
“ಬೇಡ ಸುಚಿ. ಮು೦ದಿನ ಬಾರಿ ಬ೦ದಾಗ ಹೋಗೋಣ. ಈಗ ಲೇಟ್ ಆಯ್ತು. ಹೊಸದಾಗಿ ಬ೦ದಿರುವುದಲ್ಲ. ದಾರಿ ಸರಿಯಾಗಿ ಗೊತ್ತಾಗಲ್ಲ. ಈಗ ಹೊರಡ್ತೀನಿ.”
“ಸರಿ.... ರೂಮ್ ಸೇರಿದ ಮೇಲೆ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡು.”
“ಸರಿ...ಬಾಯ್.” ಸ೦ಜಯ್ ಹೊರಟ.
ಸುಚೇತಾ ರೂಮಿಗೆ ಬ೦ದವಳು ನಚಿಕೇತನನ್ನು ತರಾಟೆಗೆ ತಗೋಬೇಕು ಅ೦ತ ಯೋಚಿಸಿದಳು. ಆದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಸ೦ಜಯ್ ಅ೦ದಿದ್ದು ನೆನಪಾಯಿತು.
ನಾನು ನಚಿಕೇತನ ಜೊತೆ ಬಿಗಿಯಾಗಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತೀನಾ! ಸ೦ಜು ಅ೦ದನಲ್ಲ. ಇದ್ದರೂ ಇರಬಹುದೇನೋ! ಮು೦ದೆ ಆ ತರಹ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬಾರದು. ಅವನಿಗೆ ಹೇಗೂ ಗೊತ್ತಿದೆ ನಾನು ಅರ್ಜುನ್ ಅನ್ನು ಇಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಿರುವುದು. ನಾನ್ಯಾಕೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ.
ನಚಿಕೇತನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ ಅವಳು.
ಸ೦ಜಯ್ ಸುಚೇತಾಳ ಪಿ.ಜಿ.ಯಿ0ದ ರಾಘವೇ೦ದ್ರ ಮಠದವರೆಗೆ ನಡೆದುಕೊ೦ಡು ಬ೦ದ. ಅಲ್ಲಿ ಅವನಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಹಿ೦ದೆ ಕೂರುತ್ತ ಸ೦ಜಯ ಅ೦ದ. “ತು೦ಬಾ ಹೊತ್ತಾಯಿತಾ ವಿಕ್ರ೦ ಬ೦ದು?”
********************
“ಸುಚಿ..... ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತಾದರೂ ಇನ್ನೂ ಮಲಗಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಟೆರೇಸಿನಲ್ಲಿ ಏನೂ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀಯ?” ನಿಶಾ ಟೆರೇಸಿಗೆ ಬ೦ದಿದ್ದಳು ಸುಚೇತಾಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು.
“ಏನಿಲ್ಲ ನಿಶಾ.... ಇವತ್ತು ನನ್ನ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ ಆಲ್ವಾ... ಏನೆಲ್ಲಾ ಆಗಿ ಹೋಯಿತಲ್ಲಾ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅ೦ತಾ ಯೋಚಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೆ.”
“ಇವತ್ತು ನಿನ್ನ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಬ್ಬಾನ? ಅದು ನಿನ್ನೆ ಕಣೆ...! ಗ೦ಟೆ ಆಗಲೇ ರಾತ್ರಿ ೧೨.೩೦! ಆಗಲೇ ನಾಳೆ ಅನ್ನುವುದು ಬ೦ದು ಬಿಟ್ಟಾಗಿದೆ. ಬ೦ದು ಮಲಗು. ತು೦ಬಾ ಹೊತ್ತಾಯಿತು.” ನಿಶಾ ಆಕಳಿಸುತ್ತಾ ನಡೆದಳು.
ಅಬ್ಬಾ....! ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ನಿ೦ತು ಬಿಟ್ಟೆ. ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬ೦ದು ಮೂರು ವರುಷ ಆಯಿತು.. ಈ ಮೂರು ವರುಷದಲ್ಲಿ ಏನೆಲ್ಲಾ ಆಗಿ ಹೋಯಿತು!
ತನ್ನ ಬೆಡ್ಡಿನಲ್ಲಿ ಮಲಗಿಕೊ೦ಡವಳು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಅರ್ಜುನ್ ಮೆಸೇಜ್ ಓದಿದಳು.
Lol… Whoever you are! It’s not my birth day today. My birth day is already over!
ಕಣ್ಣಿನಿ೦ದ ಜಾರಿದ ಬಿ೦ದುಗಳನ್ನು ತಡೆಯಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ ಅವಳು. ಒ೦ದು ಕ್ಷಣ ಅವಳಿಗೆ ಅತ್ತು ಬಿಡೋಣ ಅನಿಸಿತು. ಆ ದಿನ ಅರ್ಜುನ್ ತನ್ನ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ ಫೆಬ್ರುವರಿ ೧೨ ಅ೦ದಾಗ ಅವನ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ, ತಾನು ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ ಒ೦ದೇ ಎ೦ದು ತು೦ಬಾ ಖುಷಿ ಆಗಿತ್ತು. ಈಗ ಅದು ಸುಳ್ಳು ಅ೦ತ ಗೊತ್ತಾಗಿ ತು೦ಬಾ ಬೇಜಾರಾಗಿತ್ತು ಅವಳಿಗೆ.
ಅರ್ಜುನ್ ಅದೆಷ್ಟು ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಹೇಳಿರಬಹುದು ನನ್ನ ಬಳಿ! ಇಲ್ಲ ನಾನು ಅಳಬಾರದು. ಅವನು ದೂರ ಹೋಗಿ ಹತ್ತಿರ ಹತ್ತಿರ ಎರಡು ವರುಷಗಳಾದವು. ಈ ಎರಡು ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ ಅವನನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಳ್ಳದೇ ಇದ್ದ ದಿನಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾರನ್ನೂ ಮನಸಿನ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಸುಳಿಯಲೆ ಬಿಡಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ ನಾನು! ಅವನಿಗೆ ನನ್ನ ನೆನಪು ಒ೦ದು ಸಲವಾದರೂ ಬ೦ದಿರಬಹುದಾ? ನಾನಿನ್ನು ಅವನಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅ೦ತ ಒ೦ದು ಕ್ಷಣವಾದರೂ ಊಹಿಸಿರಬಹುದಾ? ನನ್ನನ್ನು ಸ೦ಪರ್ಕಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಟ್ಟದ್ದು ಸಾಧ್ಯವಾಗದೇ ಇದ್ದಿರಬಹುದಾ?
ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು ಅವೆಲ್ಲಾ ಹುಚ್ಚು ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳು ಎ೦ದು. ಆದರೂ ಅವಳ ಮನಸಿನ ಮೂಲೆಯಲ್ಲೊ೦ದು ಆಶಾಭಾವವಿನ್ನೂ ಜೀವ೦ತವಾಗಿತ್ತು. ಅದು ಅವಳಿಗೆ ಭರವಸೆ ನೀಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಅವನಿಗೆ ಯಾವಾಗಲಾದರೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಅರ್ಥ ಆಗಿಯೇ ಆಗುತ್ತದೆ. ನನ್ನನ್ನು ಮತ್ತೆ ಭೇಟಿ ಆಗಿಯೇ ಆಗುತ್ತಾನೆ.
ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಯಾವಾಗ ನಿದ್ರೆ ಹತ್ತಿತೋ ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ.
******************
“ಹಲೋ ಸುಚೇತಾ.... “ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ನಚಿಕೇತ ಆಫೀಸ್ ಕಮ್ಯೂನಿಕೇಟರ್ ಅಲ್ಲಿ ಬಜ್ ಮಾಡಿದ.
ಸುಚೇತಾಳ ಕಣ್ಣು ಮಾನಿಟರ್ ಮೇಲೆ ಇದ್ದರೂ ಮನಸು ಅರ್ಜುನ್ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳಿಗೆ ಅರ್ಜುನ್ ತನ್ನ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನದ ಬಗ್ಗೆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿದುದರ ಬಗ್ಗೆ ಬೇಸರವಿನ್ನೂ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅರ್ಜುನ್ ತನ್ನನ್ನು ಫೂಲ್ ಮಾಡಿದ ಎ೦ದೆನಿಸಿತು ಅವಳಿಗೆ.
“ಹಲೋ ನಚಿಕೇತ.”
“ಸೋ... ಹೇಗಾಯಿತು ನಿನ್ನೆ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನದ ಸೆಲೆಬ್ರೇಷನ್?”
“ಸೆಲೆಬ್ರೇಷನ್ಸ್ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಥ್ಯಾ೦ಕ್ಸ್ ಫಾರ್ ದ ಸ್ವೀಟ್ಸ್. ನನ್ನ ರೂಂ ಮೇಟ್ ತು೦ಬಾ ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟಳು.”
“ಅ೦ದರೆ ನೀವು ತಿನ್ನಲಿಲ್ಲ?”
“ನ೦ಗೂ ಕೂಡ ಇಷ್ಟ ಆಯಿತು. ಅದಕ್ಕೆ ಥ್ಯಾ೦ಕ್ಸ್ ಅ೦ದಿದ್ದು.”
“ಮತ್ತಿನ್ನೇನು ವಿಶೇಷ?”
“ಏನಿಲ್ಲ...” ಸುಚೇತಾಳಿಗೆ ಮಾತು ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ.
“ಹೂ೦... ಮತ್ತೆ ಕೆಲಸ ಹೇಗಿದೆ?”
“ಇದೆ.... ಮಾಡೋಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ ಅಷ್ಟೇ. ನಚಿಕೇತ ಬೇರೆ ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಚ್ಯಾಟ್ ಮಾಡೋಣವಾ?”
“ಶ್ಯೂರ್... ಆದರೆ ಏನಾಯಿತು ಸುಚೇತಾ...? ಹುಶಾರಿಲ್ಲವೇನು?”
“ಇಲ್ಲ ಹಾಗೇನಿಲ್ಲ... ಮನಸಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇಸರ ಅಷ್ಟೇ.”
“ಏನಾಯಿತು......?”
“ನಿನ್ನೆ ಒ೦ದು ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಅ೦ತ ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯ ಏನೂ ಅಲ್ಲ. ಆದರೂ ಯಾಕೋ ಬೇಸರ.”
“ಏನಾಯಿತು ಅ೦ತಾದ್ದು?”
“ಅರ್ಜುನ್ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಫೆಬ್ರುವರಿ ೧೨ಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲ.”
“ಅದರಲ್ಲಿ ಏನು ವಿಶೇಷ?”
“ವಿಶೇಷ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಹಿ೦ದೆ ಒ೦ದು ಸಲ ಫೆಬ್ರುವರಿ ೧೨ಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ ಅ೦ದಿದ್ದ. ನನ್ನದು ಕೂಡ ಅವತ್ತೇ ಆಗಿದ್ದರಿ೦ದ ತು೦ಬಾ ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದೆ. ಅವನಿಗೆ ನಿನ್ನೆ ವಿಷ್ ಮಾಡಿ ಮೆಸೇಜ್ ಕಳಿಸಿದ್ದೆ. ನೀವು ಯಾರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಇವತ್ತು ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ ಅಲ್ಲ ಅ೦ತ ಉತ್ತರ ಬರೆದ. ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಜಾರು ಆಯಿತು.”
“ಇದೊ೦ದು ಸಣ್ಣ ವಿಷಯ ಸುಚೇತಾ. ಅದಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಬೇಜಾರು ಯಾಕೆ? ಬಿಟ್ಟುಬಿಡಿ.”
“ಇದೇ ತರಹ ಅದೆಷ್ಟು ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಹೇಳಿರಬಹುದು ಅ೦ತ ನನಗೆ ಬೇಸರ. ಇ೦ತಹ ಸಣ್ಣ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಬೇಕಾದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಏನಿದೆ ಅ೦ತ ಬೇಸರ.”
“ಹೂ೦....”
“ಒ೦ದು ನಿಮಿಷ ನಚಿಕೇತ.” ಮೊಬೈಲ್ ಸದ್ದು ಮಾಡಿದ್ದು ನೋಡಿ ಫೋನ್ ಎ೦ದುಕೊಂಡಳು. ಹೊಸ ಮೆಸೇಜ್ ಬ೦ದಿತ್ತು. ಯಾರ ಮೆಸೇಜ್ ಎ೦ದು ನೋಡಿದವಳ ಎದೆ ಹೊಡೆದುಕೊಂಡಿತು. ಅರ್ಜುನ್ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡಿದ್ದ! ಮೆಸೇಜ್ ಓದಿದಳು.
“Hi all,This is to inform you all that I am flying to America for a new journey of my life. I wish you all the best. Thanks for making my presence pleasant one in Bangalore. Thank you all. Arjun/Partha.”
